Dapithapon sa Boracay

Sa tuwing dapithapon
naging kawili-wiling tanghalan
ang tila arinang dalampasigan.

Pagbukas ng bulwagan,
nagsasalitan sa pag-awit
ang mga alon, hangin at kuliglig;

upang tiyak na matukoy
ang oras at tagpuan ng dulang
nililikha ng kalikasan,
mababanaagan ang mga bangkang
nagmamadaling pumapalaot
habang ang kulay dalandan na araw
ay dahan-dahang humihimlay
sa mapulang orisonte;

tila mga butil ng kaypinong buhangin
na di kayang bilangin
ang mga tauhang nagsisiganap
sa pangkaraniwang palabas:
mga dayber na tumutuklas
sa yama't ganda ng dagat,
mga matitikas na tinedyer
na nakikipaghabulan sa alon,
mga bakasyunistang hindi mapakali
na sa harap ng kamera'y ngiti nang ngiti,
at iilang mga mangingibig
na taimtim lamang na nagmamasid
sa mga nagaganap sa paligid
ngunit pandamdam ay nagpipiging
nang maluwalhati't tahimik;

at bilang epilogo,
mamaybay sa bukana ng puso
pagkat doon madalas humahapon
ang kasiyahang dulot ng ganitong
mga dapithapon.